Er zijn veel prettige kanten aan ons jaarlijkse verblijf in Nederland. Het gras is hier groener dan in Spanje, de Nederlandse kinderen hebben mijn hart gestolen, de daken zijn hier ideaal om over te rijden, de liedjes klinken nooit zo mooi als tussen Hollandse dijken en er zijn genoeg bakkers die speculaas en taaitaai kunnen maken. Er zijn, kortom, weinig plaatsen waar de zwartepieten en ik liever onze tenten opslaan. Niet voor niets ben ik hier ieder jaar op mijn verjaardag te vinden.Wat ook handig is aan onze vaste weken in dit natte landje, is dat ik er de stoomboot kan laten repareren. De Spaanse kust ligt vol stenen en de zon brandt er altijd ongenadig op mijn trouwe boot Spanje. Dat kan allemaal niet zoveel kwaad, als je maar zorgt voor regelmatig onderhoud. En dat kan mooi hier, want in Nederland wonen de beste botenbouwers van de hele wereld. In de weken dat de zwartepieten en ik druk zijn met het ophalen van verlanglijstjes en het rondbrengen van snoepgoed en cadeautjes, krijgt de stoomboot dus een onderhoudsbeurt. Op een scheepswerf ergens in Noord-Holland wordt hij helemaal opnieuw geverfd en nagekeken. De motor wordt doorgesmeerd, alle touwen worden nagelopen en de hele boot wordt nagekeken.Dat was dit keer ook wel nodig, want er was tijdens onze afvaart uit Spanje een klein gaatje in de voorplecht gestoten. Niet zo erg dat we ervan zouden kunnen zinken, maar wel groot genoeg om ervoor te zorgen dat er wat cadeautjes en een berg pepernoten nat werden. Mijn pieten hebben toen meteen ingegrepen door een grote homp taaitaai fijn te kauwen en de stukken in het gat te proppen. Zo kwamen we nog redelijk droog in Nederland aan. Maar prettig is anders.Gelukkig weet ik nu al zeker dat we daar op de terugweg geen last meer van zullen hebben. Want als de pakjesboot 12 van de scheepswerf komt, is hij ieder jaar weer als nieuw.
Terwijl de boot op de werf was hebben wij nog wat scholen bezocht, en wat mij opviel: iedereen kent Nederlandse Sinterklaasliedjes!
Zo kwam ik op een internationale school die ik elk jaar bezoek waar ik weer net als vorig jaar welkom werd geheten door de directeur van een school, alles was weer geweldig voorbereid. Toen mijn zwartepieten en ik ’s morgens om 10.00 uur in de mist en ochtendkou kwamen aanrijden, stonden alle kinderen buiten de school op ons te wachten. Er waren ook veel ouders bij, en iedereen zong om het hardst. Amerigo, mijn trouwe schimmel, werd weggeleid en de directeur ontving ons met warme chocomelk en een speculaasje. Dat ging er wel in, na een koude nacht over de daken!Pas toen we allemaal wat warmer waren geworden, begon de rondtocht door de school. Zoals ik inmiddels al weet, heten de klassen op de Internationale School ‘grade’. Dat komt doordat op deze school niet Nederlands de voertaal is, maar Engels. In elke ‘grade’ hingen de prachtigste tekeningen. En in elk klaslokaal stond een versierde stoel voor me klaar.De kinderen op deze school komen van over de hele wereld. Vaak zijn ze maar een paar jaar in Nederland, omdat hun ouders hier zijn voor hun werk. En toch kenden deze scholieren – die afkomstig waren uit onder meer Amerika, China, Japan en Frankrijk – allerlei Nederlandse Sinterklaasliedjes. Zelfs heel moeilijke! In één van de ‘garde’ werd zelfs een heel bijzonder rapnummer gezongen: een Nederlands Sinterklaasliedje met een fantastisch Zuid-Europees ritme. Mijn pieten en ik hebben er erg van genoten.Natuurlijk heb ik de kinderen ook laten vertellen over de school en hun lessen. Een jongen die Ricardo heette wist mij heel goed uit te leggen wat termen als ‘respect’, ‘tolerance’ en ‘empathy’ betekenen. En in een andere ‘garde’ vertelden de leerlingen me hoe ze omgaan met kinderen die deel uitmaken van een groep, een ‘community’. Vol enthousiasme praatten ze over de zorg en aandacht die we in de samenleving voor elkaar zouden moeten hebben. En over het feit dat we onderling misschien anders zijn en afkomstig van totaal verschillende delen van de wereld, maar toch gelijk aan elkaar. Dat we allemaal onze eigen gewoonten en ideeën hebben, maar dat we de moeilijke dingen in het leven alleen maar samen kunnen oplossen.Dit geweldige bezoek was me veel te snel afgelopen. Op weg naar ons tentenkamp was ik veel zwijgzamer dan anders. Ik had veel om over na te denken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten