Donderdag 0 6 december: we varen weg, tot volgend jaar!

De boot ligt stil en Nederland drijft steeds verder weg. We kunnen het land al bijna niet meer zien. Op de kade stonden een groep kinderen en hun ouders ons na te zwaaien en liedjes voor ons te zingen, tot we uit het zicht waren.Alle cadeautjes zijn uitgedeeld, al het snoepgoed is op. We hebben alle verlanglijstjes afgewerkt en het Grote Boek helemaal nagelopen. Het is klaar voor dit jaar.En dus gaan mijn zwartepieten en ik weer naar Spanje, het land van zon, zee, wijn, olijven, dadels en paëlla. Daar ben ik altijd weer blij om, want ik houd van mijn paleis in Madrid.Tegelijkertijd heb ik nu alweer heimwee naar Nederland, waar ik elk jaar toch maar een paar weken verblijf. Dat is het land van regen, mist en gladde daken. Maar ook van boerenkool met worst, pannenkoeken, poffertjes en erwtensoep. Nergens eet ik zulk heerlijk wintervoedsel als daar. In geen ander land zou ik een nieuwe haring (met uitjes!) door mijn keel krijgen. En op geen plek ter wereld zingen de kinderen zo mooi voor me.Was het maar vast weer volgend jaar.

Tot dan!Sint Nicolaas / R.H. 2007

Woensdag 05 december: de laatste pakjes. !

Vandaag is de grote dag. Hier hebben mijn zwartepieten en ik het hele jaar naartoe geleefd. Voor de 5de december doen wij in voorjaar, zomer en herfst onze oefeningen. Voor die dag zijn wij de overige elf maanden cadeaus en snoepgoed aan het verzamelen. Hier is het allemaal om begonnen.Vanmiddag en vanavond hebben we al ladingen pakjes afgeleverd op heel veel adressen. Mijn pieten hebben op ramen en deuren gebonsd, om vervolgens hard weg te rennen. Uit vrijwel alle huizen klonk welluidend Sinterklaasgezang. Zo hoor ik het graag.Vanavond doen we de laatste ronde, voor de mensen die geen pakjesavond met surprises houden, maar hun cadeaus in hun schoenen willen hebben. Het kan allemaal, als ik het maar van tevoren weet. En we worden het cadeautjes geven nimmer moe.Morgen is mijn officiële verjaardag. Dan, op 6 december, varen mijn zwartepieten, mijn trouwe schimmel Smerig en ikzelf op de stoomboot weer naar Spanje. En dan is het allemaal achter de rug. Gelukkig en jammer, denk ik ieder jaar weer. Altijd opnieuw ben ik blij dat die enorme klus er weer op zit. En tegelijkertijd betreur ik het dat we al moeten stoppen. Veel mensen vragen mij of ik het zelf niet raar vind dat ik op mijn verjaardag – of eigenlijk de avond tevoren – zoveel geschenken weggeef. Terwijl normaal gesproken degene die jarig is de cadeautjes krijgt. Maar nee hoor, dit is de manier waarop ik het wil. Ik geef liever dan ik krijg, daar ben ik een goedheiligman voor. En het gelach en het gezang van de dankbaar verraste kinderen zijn het grootse cadeau dat ik me kan in denken.

Dinsdag 04 december: leuke gesprekken!

Jongens, ik heb echt weer een heerlijke middag gehad. Natuurlijk werd er vanmiddag ook volop gezongen. Er was zelfs een meisje dat een prachtige balletuitvoering gaf. De kinderen bleken veel meer sinterklaasliedjes te kennen dan ik verwacht had. En ze wisten ook raad met alle rekensommen die ik ze opgaf. Zonder dat ik die sommen in pepernoten hoefde te laten uittellen.Het leukste was het gesprek dat ik met een bijzonder aardig jongetje had. We praatten eerst over zijn school en zijn ouders, tot ik hem vroeg om een liedje te zingen.Ik: Maar niet ‘Sinterklaas kapoentje’ of ‘Sinterklaasje bonnebonnebonne’, want die hoor ik al zo vaak.Hij: O, dan overleg ik het wel even met de kinderen.Ik: Heel goed, je gooit het gewoon in de groep. Maar wat doe je nou als het ene kind ‘Hoor de wind waait door de bomen’ en een ander kind ‘Zie ginds komt de stoomboot’ wil zingen? Hij: Dan probeer ik er eentje te overtuigen dat het andere liedje beter is.Ik: En als dat niet lukt?Hij: Dan kies ik een ander liedje.Ik: Dat is een slimme oplossing! Maar als ze dat nu ook niet willen?Hij: Dan houd ik ermee op, dan heeft het geen zin meer.Geweldig, toch? Vanavond waren we druk met uitpakken. Het is koud en op de televisie heb ik gezien dat er sneeuw wordt verwacht. Hopelijk valt die pas na 6 december, als wij alweer naar huis zijn.Afgelopen nacht zijn we erg geschrokken: een van de zwartepieten gleed te hard van een regenpijp en brak zijn been. Hij ligt nu in het Streek ziekenhuis. Natuurlijk in een apart kamertje, want als hij op een zaal zou liggen, wilden de andere mensen natuurlijk voortdurend sinterklaasliedjes met hem zingen en zou hij steeds vragen moeten beantwoorden over hoe het in Spanje is en wat de Sint in de zomer doet. Hij mag volgende week wel weer gewoon mee met de stoomboot, want daar hebben we een speciaal ziekenkamertje.

Maandag 03 december: Nederland is toch het mooiste!

Er zijn veel prettige kanten aan ons jaarlijkse verblijf in Nederland. Het gras is hier groener dan in Spanje, de Nederlandse kinderen hebben mijn hart gestolen, de daken zijn hier ideaal om over te rijden, de liedjes klinken nooit zo mooi als tussen Hollandse dijken en er zijn genoeg bakkers die speculaas en taaitaai kunnen maken. Er zijn, kortom, weinig plaatsen waar de zwartepieten en ik liever onze tenten opslaan. Niet voor niets ben ik hier ieder jaar op mijn verjaardag te vinden.Wat ook handig is aan onze vaste weken in dit natte landje, is dat ik er de stoomboot kan laten repareren. De Spaanse kust ligt vol stenen en de zon brandt er altijd ongenadig op mijn trouwe boot Spanje. Dat kan allemaal niet zoveel kwaad, als je maar zorgt voor regelmatig onderhoud. En dat kan mooi hier, want in Nederland wonen de beste botenbouwers van de hele wereld. In de weken dat de zwartepieten en ik druk zijn met het ophalen van verlanglijstjes en het rondbrengen van snoepgoed en cadeautjes, krijgt de stoomboot dus een onderhoudsbeurt. Op een scheepswerf ergens in Noord-Holland wordt hij helemaal opnieuw geverfd en nagekeken. De motor wordt doorgesmeerd, alle touwen worden nagelopen en de hele boot wordt nagekeken.Dat was dit keer ook wel nodig, want er was tijdens onze afvaart uit Spanje een klein gaatje in de voorplecht gestoten. Niet zo erg dat we ervan zouden kunnen zinken, maar wel groot genoeg om ervoor te zorgen dat er wat cadeautjes en een berg pepernoten nat werden. Mijn pieten hebben toen meteen ingegrepen door een grote homp taaitaai fijn te kauwen en de stukken in het gat te proppen. Zo kwamen we nog redelijk droog in Nederland aan. Maar prettig is anders.Gelukkig weet ik nu al zeker dat we daar op de terugweg geen last meer van zullen hebben. Want als de pakjesboot 12 van de scheepswerf komt, is hij ieder jaar weer als nieuw.

Terwijl de boot op de werf was hebben wij nog wat scholen bezocht, en wat mij opviel: iedereen kent Nederlandse Sinterklaasliedjes!
Zo kwam ik op een internationale school die ik elk jaar bezoek waar ik weer net als vorig jaar welkom werd geheten door de directeur van een school, alles was weer geweldig voorbereid. Toen mijn zwartepieten en ik ’s morgens om 10.00 uur in de mist en ochtendkou kwamen aanrijden, stonden alle kinderen buiten de school op ons te wachten. Er waren ook veel ouders bij, en iedereen zong om het hardst. Amerigo, mijn trouwe schimmel, werd weggeleid en de directeur ontving ons met warme chocomelk en een speculaasje. Dat ging er wel in, na een koude nacht over de daken!Pas toen we allemaal wat warmer waren geworden, begon de rondtocht door de school. Zoals ik inmiddels al weet, heten de klassen op de Internationale School ‘grade’. Dat komt doordat op deze school niet Nederlands de voertaal is, maar Engels. In elke ‘grade’ hingen de prachtigste tekeningen. En in elk klaslokaal stond een versierde stoel voor me klaar.De kinderen op deze school komen van over de hele wereld. Vaak zijn ze maar een paar jaar in Nederland, omdat hun ouders hier zijn voor hun werk. En toch kenden deze scholieren – die afkomstig waren uit onder meer Amerika, China, Japan en Frankrijk – allerlei Nederlandse Sinterklaasliedjes. Zelfs heel moeilijke! In één van de ‘garde’ werd zelfs een heel bijzonder rapnummer gezongen: een Nederlands Sinterklaasliedje met een fantastisch Zuid-Europees ritme. Mijn pieten en ik hebben er erg van genoten.Natuurlijk heb ik de kinderen ook laten vertellen over de school en hun lessen. Een jongen die Ricardo heette wist mij heel goed uit te leggen wat termen als ‘respect’, ‘tolerance’ en ‘empathy’ betekenen. En in een andere ‘garde’ vertelden de leerlingen me hoe ze omgaan met kinderen die deel uitmaken van een groep, een ‘community’. Vol enthousiasme praatten ze over de zorg en aandacht die we in de samenleving voor elkaar zouden moeten hebben. En over het feit dat we onderling misschien anders zijn en afkomstig van totaal verschillende delen van de wereld, maar toch gelijk aan elkaar. Dat we allemaal onze eigen gewoonten en ideeën hebben, maar dat we de moeilijke dingen in het leven alleen maar samen kunnen oplossen.Dit geweldige bezoek was me veel te snel afgelopen. Op weg naar ons tentenkamp was ik veel zwijgzamer dan anders. Ik had veel om over na te denken.

Zondag 02december: Het geheim van zwartepiet!

Weten jullie eigenlijk waarom zwartepieten zwartepieten heten? Sommige mensen denken dat hun naam met hun huidskleur te maken heeft. Daar hebben ze echter maar deels gelijk in. Bij zwartepieten zit de huidskleur namelijk niet van binnen, maar van buiten. Ik zal uitleggen hoe dat zit, want er schijnt veel verwarring over te zijn. Zwartepieten zien er altijd uit alsof ze een doosje schoenpoets op hun gezicht hebben gesmeerd. Daar komt het eigenlijk ook op neer. Ze worden namelijk zo zwart omdat ze de beste schoorsteenkruipers ter wereld zijn. Vroeger was het makkelijk: mensen hadden een haardvuur of een grote kachel, waarmee ze hun huis warm hielden. De rook van dat vuur ging door een grote schoorsteenpijp naar buiten. Wanneer mijn pieten in zo'n huis een verlanglijstje wilden ophalen of wat snoep of cadeautjes wilden brengen, lieten ze zich van bovenaf het dak door die schoorsteenpijp naar beneden zakken en klommen vervolgens weer omhoog. Omdat zo'n schoorsteenpijp van binnen letterlijk roetzwart was van de rook, werden ze daarbij behoorlijk vies. Zo vies zelfs dat het roet uiteindelijk niet eens meer van hun lichaam af wilde. Daarom werden ze zwartepieten genoemd. Tegenwoordig hebben veel huizen centrale verwarming en daardoor geen grote schoorsteen meer. Maar ook mijn zwartepieten zijn met hun tijd meegegaan. Ze hebben gewoon nieuwe manieren gevonden om toch ieder huis binnen te kunnen komen. Hoe? Dat vertel ik natuurlijk niet, want dat is een van de grote geheimen van het Sinterklaasfeest. En stel je voor dat andere mensen het ook zouden gaan proberen! Één ding staat vast: de zwartepieten zijn en blijven heel belangrijk voor het Sinterklaasfeest, want ze zijn ware artiesten. Zonder hen zou de oude Sint dat hele feest nooit kunnen organiseren. Ik moet er niet aan denken!

Zaterdag 01december: Al weer een drukedag!

Ditmaal schrijf ik mijn dagboek al ’s morgens, want het wordt een drukke dag. ’s Middags gaan de zwartepieten en ik dan weer een heleboel kinderen thuis bezoeken, Amerigo gaat vandaag niet mee. Het is echt koud boven op de daken en ik merkte de afgelopen dagen dat mijn trouwe schimmel een beetje verkouden leek te zijn geworden. Blijkbaar is de overgang van de Spaanse warmte naar de Nederlandse herfst hem een beetje teveel geworden. De verzorgpiet zegt dat ik me geen zorgen hoef te maken, omdat paarden wel tegen een koutje kunnen. Maar toch heb ik een dierenarts uit Grootebroek laten bellen, die Amerigo voor alle zekerheid goed onderzocht heeft. Op aanwijzingen van die man hebben we de tent waarin het paard staat voorzien van wat extra strobalen, zodat het er niet meer zo koud is. Gisteravond heb ik samen met acht zwartepieten gezellig warme chocolademelk gedronken in de paardentent, om Amerigo gezelschap te houden. We namen er allemaal een heerlijk stuk speculaas bij. Behalve Amerigo natuurlijk, maar die kreeg tien extra wortelen en veel hooi.Om een beetje bij te komen, mag Amerigo vandaag in het tentenkamp blijven en wat in een weiland rennen. Dan zal het vannacht, als we weer de daken op gaan, wel weer beter met hem gaan. In de nacht zullen wij alles weer klaar gaan zetten voor zondag, dat word ook weer een hele drukke dag, vele huisbezoeken en een bezoek aan buurtcentrum “de Joon” in Lelystad.

Vrijdag 30 november: Sint rijmt erop los!

Niet alle zwartepieten gaan mee op de daken:
er zijn ook inpakpieten en snoep sorteerpieten
En strooipieten en schoonmaakpieten. Er is een paardenpiet en
Vergeet ook niet de pieten die de rijmpjes maken.

Die rijmpieten zijn erg goed in hun vak.
Soms roept er eentje: ‘wat rijmt er op flessen?’
Dan roept iedereen antwoorden: messen, stressen of lessen.
En dan verdwijnt er weer een stapel gedichtjes in de zak.

Als Sint houd ik me opzettelijk
Wat bij de rijmpieten uit de buurt.
Je wordt tureluurs als je te lang naar rijmpjes tuurt.
En bovendien: dat rijmen is besmettelijk.

Mijn rijmpieten verlossen mij van een grote zorg,
Maar ik wil ook graag weten wat jij van hun gedichtjes vindt.
Mail daarom je mening naar de Sint
Dat kan gewoon via de website www.sintnicolaasenpieten.nl