Het is bijna zover. De pieten zijn er dag en nacht mee bezig geweest, maar nu is de stoomboot dan toch bijna uitgeladen. Wat een werk is dat toch ieder jaar! Het lijkt of er geen einde aan komt Keer op keer lopen de pieten in een lange rij over de loopplank met hun armen vol pakjes. Heel af en toe valt er eentje in het water. Niet te vaak natuurlijk, want de pieten zijn wel wat gewend. De hele zomer oefenen ze in Spanje op de evenwichtsbalk, zodat ze zonder gevaar naast mij over de gladste randjes van de soms spiegelgladde daken kunnen rennen. Zelf ben ik nooit bang dat ik uitglijd, daarboven op de Nederlandse daken. Zendmasten en schotelantennes ontwijk ik makkelijk, en ik stuur Amerigo met vaste hand van schoorsteen naar schoorsteen. Mijn trouwe schimmel is altijd vast ter been. Geen wonder, want de pieten oefenen bij mijn Spaanse kasteel zelfs met hem op een glazen dak. Dat is zo spiegelglad dat normale mensen en dieren er zonder meer vanaf zouden glijden. Maar niet Amerigo. Samen met mijn pieten beklimt hij het glazen dak alsof het een heuveltje is. Hij aarzelt nooit en kan als het moet ook sneeuw en ijzel aan Als we in het warme Spanje de voorraden snoepgoed en cadeautjes weer op peil brengen, begin ik al te dromen van Nederland. Er zijn weinig dingen die ik liever doe dan over de daken rijden om snoep en pakjes uit te delen aan lieve kinderen. Daar moeten we dan natuurlijk voor trainen, dat spreekt vanzelf.
Als ik mijn pieten lachend en grappen makend met stapels pakjes van de boot af zie komen, schiet ik vanzelf in de lach. Die jongens en meisjes vinden het al net zo leuk als ik om de Nederlandse kinderen te verwennen. Gelukkig maar!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten