Vrijdag 23 november: een ochtendje vrij en veel brieven beantwoorden!

Natuurlijk heeft de Sint in de Sinterklaasperiode nooit een vrij weekend. Al die schoenen moeten vol, dat spreekt vanzelf. En daken zijn er om op te rijden, nietwaar. Als je een goedheiligman bent, tenminste.
Maar soms neem ik wel eens een ochtendje vrij. Na een inspannende nacht over hoge puntdaken en nog hogere flats, wil je wel eens wat tijd voor jezelf. Gelukkig heeft een man van mijn leeftijd weinig slaap nodig. Dus kon ik mezelf na een snel slaapje de ochtend vrijaf geven. De pieten zorgden er verder wel voor dat de cadeautjes ingepakt raakten en dat alles klaar is voor ons rondje van vanavond en vannacht.Het werd nog maar net licht toen ik met Amerigo aankwam op de Veluwe. De bossen waren prachtig: van het weer trokken wij ons niets aan, het was doodstil op deze vroege zaterdagmorgen. Mijn trouwe schimmel hief briesend zijn hoofd. Allebei genoten we van het Nederlandse winterklimaat, dat zo heel anders is dan wij in Spanje gewend zijn.Zoveel rust, zoveel stilte, zoveel prachtige natuur: mijn oude hart vond het heerlijk. Even afstand nemen is soms nodig om alles weer aan te kunnen. Ik wist dat ik me weer volledig zou kunnen wijden aan mijn taak, want ik ben hier gekomen om kinderen blij en gelukkig te maken. Morgen zal ik vanaf de stichting Sint – Nicolaas en Pieten, in mijn eigen Werkpaleis, weer honderden kinderen kunnen verblijden.In een sukkeldrafje reden we de bospaden af. Amerigo en ik zagen een paar wilde zwijnen en een geschrokken wegrennend hert. Toen we er even niet op verdacht waren, stond er ineens een klein meisje vlak voor ons op het pad, met een eindje achter haar een zeer verbaasde vader. Het meisje keek er niet eens van op dat ze ons daar op de Veluwe tegenkwam. ‘Hallo, Sinterklaas,’ groette ze vriendelijk. Ik heb het lieve kind een handje pepernoten gegeven uit het voorraadje dat ik altijd in een zadeltas van Amerigo heb. Huppelend ging ze naar haar vader toe.Vanmiddag heb ik wel weer heel hard gewerkt. Samen met mijn Schrijfpieten. Zoveel kindjes hadden tijdens de intocht een brief of tekening gegeven. En al die kindjes schrijven we natuurlijk wel een kaartje terug. Dat vinden wij heel belangrijk. Wel heel jammer dat veel kindjes hun naam (en adres!) niet op de tekeningen en brieven hadden gezet. Dan weten wij gewoon niet waar het naar toe moet. Jammer hoor! Maar misschien leveren er wel heel veel kinderen hun brieven en tekeningen morgen in bij mijn Werkpaleis. Met naam en met adres.Vast wel!