Donderdag 29 november: twee kinderen hebben onze tenten gevonden!

Zoals ik gisteren al verklapte, hebben Sinterklaas en zijn horde zwartepieten hun grote rode tenten opgeslagen in de bossen tussen Enkhuizen en Bovenkarspel. Daar zijn we met zijn allen druk bezig met verlanglijstjes turven, het Grote Boek bijwerken, snoepgoed sorteren en cadeautjes inpakken. Het leven van een goedheiligman en zijn helpers is een drukte van belang.Onze tenten zijn dan wel knalrood, maar staan goed verstopt tussen de struiken en de bomen. En toch gebeurt het elk jaar dat er een paar kinderen, die toevallig aan het wandelen zijn in de bossen tussen Enkhuizen en Bovenkarspel, de tenten zien staan. Soms komt dat doordat ze Amerigo, mijn trouwe schimmel, hebben horen hinniken of de zwartepieten kabaal hebben horen maken. Zelfs dan is het nog een hele klus om te vinden waar we zijn, maar heel af en toe lukt het.Wanneer kinderen ons kampement komen opstappen, krijgen ze altijd meteen warme chocolademelk, taaitaai en snoep aangeboden. Daarna krijgen ze een hand van Sinterklaas en mogen ze alles bekijken – op voorwaarde dat ze geen ingepakte cadeautjes uitpakken en niet meer pepernoten opeten dan hun buikjes aankunnen! En natuurlijk krijgen ze allemaal een presentje. Ik vertel dit allemaal omdat vandaag twee kinderen tegelijk op bezoek kwamen: Ramon en Anja uit Grootebroek. Ze waren aan het logeren bij hun tante Karin in Lutjebroek en hadden het tentenkamp bij toeval gevonden, toen ze in het bos aan het spelen waren. Nadat we ze verwend hadden met snoepgoed en cadeaus, heb ik een van de zwartepieten meteen laten opbellen naar tante Karin in Lutjebroek, om te melden dat haar neefje en nichtje bij ons waren. Meteen heb ik laten regelen dat de twee kinderen hier vannacht mogen blijven slapen in het pietenverblijf. Ik heb ze wel gewaarschuwd dat de pieten die dagdienst hebben – en dus ’s nachts niet mee de daken op hoeven – er van houden om behoorlijk lang te ‘keten’. Zo noemen jullie dat toch? Nou ja, morgenochtend, als we Ramon en Anja terugbrengen naar tante Karin in Lutjebroek, zullen ze daarom wel erg moe zijn. Maar dat zullen ze er wel voor over hebben, denk ik.

Woensdag 28 november: heel veel konijntjes!

Het werkpaleis in het gebouw van de stichting Sint – Nicolaas en pieten in Grootebroek is de plek waar de Sint dit jaar feestjes en ontvangsten houdt. Maar de meeste andere dagen logeren Sinterklaas en de zwartepieten in grote roden tenten in de bossen tussen Enkhuizen en Bovenkarspel. Daar zitten ook veel konijntjes, die tevoorschijn komen als het ’s avonds donker is. En gisteravond hebben twee jonge zwartepieten, die voor het eerst meegekomen zijn naar Nederland, de konijntjes gevoerd. Ze maakten een paar zakken taaitaaipoppen open en voerden stukjes taaitaai aan de konijnen die in de buurt durfden te komen. Toen we vanochtend vroeg terugkwamen van onze lange reis over de daken, zaten er een heleboel konijnen te wachten op nog meer van zulke lekkernijen. De zwartepieten wilden al meteen een nieuwe zak taaitaai open trekken. Maar dat leek me toch niet zo’n goed idee. Snoepgoed is voor de kinderen. En vast niet zo goed voor de buiken van konijnen. Daarom heb ik de pieten wat groente en wortels laten halen en aan de konijnen laten voeren. Geven jullie je eigen huisdieren ook wat extra’s tijdens het Sint-Nicolaasfeest? Wel even opletten dat poezen en honden niet hetzelfde eten als konijnen en cavia’s. En vooral geen levende cavia’s en muizen aan je slang voeren, want dat vindt de Sint zielig. De rest van de ochtend hebben de zwartepieten overal verlanglijstjes opgehaald. Vanmiddag zijn groepjes kooppieten cadeautjes gaan inkopen die ik niet vanuit Spanje heb meegenomen. Wisten jullie dat wij ook altijd cadeautjes kopen in winkels van de stad of het dorp waar de kinderen zelf wonen? Dat doen we expres, want dan kun je zo’n cadeautje nog ruilen als je het echt niet mooi vindt. Hoewel ik me dat eigenlijk niet kan voorstellen. Want wie heeft er nu een betere smaak dan Sinterklaas?

Donderdag 29 november: twee kinderen hebben onze tenten gevonden!
Zoals ik gisteren al verklapte, hebben Sinterklaas en zijn horde zwartepieten hun grote rode tenten opgeslagen in de bossen tussen Enkhuizen en Bovenkarspel. Daar zijn we met zijn allen druk bezig met verlanglijstjes turven, het Grote Boek bijwerken, snoepgoed sorteren en cadeautjes inpakken. Het leven van een goedheiligman en zijn helpers is een drukte van belang.Onze tenten zijn dan wel knalrood, maar staan goed verstopt tussen de struiken en de bomen. En toch gebeurt het elk jaar dat er een paar kinderen, die toevallig aan het wandelen zijn in de bossen tussen Enkhuizen en Bovenkarspel, de tenten zien staan. Soms komt dat doordat ze Amerigo, mijn trouwe schimmel, hebben horen hinniken of de zwartepieten kabaal hebben horen maken. Zelfs dan is het nog een hele klus om te vinden waar we zijn, maar heel af en toe lukt het.Wanneer kinderen ons kampement komen opstappen, krijgen ze altijd meteen warme chocolademelk, taaitaai en snoep aangeboden. Daarna krijgen ze een hand van Sinterklaas en mogen ze alles bekijken – op voorwaarde dat ze geen ingepakte cadeautjes uitpakken en niet meer pepernoten opeten dan hun buikjes aankunnen! En natuurlijk krijgen ze allemaal een presentje. Ik vertel dit allemaal omdat vandaag twee kinderen tegelijk op bezoek kwamen: Ramon en Anja uit Grootebroek. Ze waren aan het logeren bij hun tante Karin in Lutjebroek en hadden het tentenkamp bij toeval gevonden, toen ze in het bos aan het spelen waren. Nadat we ze verwend hadden met snoepgoed en cadeaus, heb ik een van de zwartepieten meteen laten opbellen naar tante Karin in Lutjebroek, om te melden dat haar neefje en nichtje bij ons waren. Meteen heb ik laten regelen dat de twee kinderen hier vannacht mogen blijven slapen in het pietenverblijf. Ik heb ze wel gewaarschuwd dat de pieten die dagdienst hebben – en dus ’s nachts niet mee de daken op hoeven – er van houden om behoorlijk lang te ‘keten’. Zo noemen jullie dat toch? Nou ja, morgenochtend, als we Ramon en Anja terugbrengen naar tante Karin in Lutjebroek, zullen ze daarom wel erg moe zijn. Maar dat zullen ze er wel voor over hebben, denk ik.

Dinsdag 27 november: atletische pieten!

Terwijl ik mijn zwartepieten hier heen en weer zie rennen, bedenk ik dat die jongens het niet slecht zouden doen op internationale wedstrijden. Maar ja, door hun drukke banen bij mij hebben ze helemaal geen tijd voor atletiek.Toch zijn ze bijzonder atletisch! Ze hollen met een zak vol snoep en cadeautjes op hun rug bijna net zo hard als zonder bagage. Al lijkt het wel alsof ze zich veel zekerder voelen met wat ik maar ‘volledige bepakking’ zal noemen. Ook zien ze er niet tegenop om zwaar beladen over spekgladde dakranden en beijzelde dakgoten te sprinten. Nee, die jongens zijn niet mis! Ze houden Amerigo en mij makkelijk bij.Heb jij trouwens wel eens geprobeerd om met een juten zak vol pakjes tegen een regenpijp op te klimmen? Of langs een schoorsteen omhoog te klauteren en dan via de binnenkant naar beneden? Dat is echt een eitje voor mijn zwartepieten! Zoiets doet niemand ze na.Daar denk ik wel eens aan als ik jullie Sinterklaasliedjes hoor zingen. Of als jullie zulke prachtige brieven en tekeningen voor me maken. Want natuurlijk ben ik de enige echte Sint, dat zal ik nooit ontkennen. Maar zonder mijn zwartepieten zou ik het allemaal nooit redden. Laat ze dat maar niet horen. Anders worden ze nog verwaand!

Maandag 26 november: Sint is een beetje boos!

Het gebeurt de Sint zelden, maar vandaag heb ik een slecht humeur. Dat komt doordat ik in diverse steden winkels heb gezien met kerstetalages. Dat is toch werkelijk niet te geloven! Het Sinterklaasfeest is nog niet eens achter de rug en die vermaledijde kerstman steekt zijn hoofd al om de hoek. Zoals het een goedheiligman betaamt, heeft de Sint aan niemand aan hekel. Maar voor dat rare mannetje maak ik een uitzondering. Moet je hem zien met die rendieren, dat puntmutsje, dat te krap gewassen jasje, die rode neus en zijn country & westernlaarsjes!Vergelijk dat eens met de ferme, rijzige gestalte van Sinterklaas, al zeg ik het zelf. Dat kerstventje heeft bovendien helemaal geen tekst: het is niets dan ‘Joho! Joho! Joho!’ en een beetje rammelen met zo’n bel. Dat de mensen daar intrappen!Laten we afspreken dat de kerstman de ruimte krijgt na 6 december, als de Sint het land weer uit is. Dan zitten we elkaar niet in de weg en blijven we van elkaar feest af. Oké? Of laten we die kerstman alles inpikken?Bah, wat krijg ik een hekel aan mezelf als ik een slecht humeur heb! Laat ik maar snel wat pepernoten en snoepgoed eten, dan komt alles weer goed!

Zondag 25 november: chocoladeletters kopen!

Zoals ik al verteld had, was er op de reis naar Nederland een ramp gebeurd op de stoomboot. Tijdens een storm was een hele stapel chocoladeletters omgevallen. De zwartepieten hebben nog geprobeerd de vallende doosjes tegen te houden, maar ze konden niet verhinderen dat honderden chocoladeletters hard op de grond terechtkwamen. En braken.In de dagen daarna hebben de zwartepieten hun uiterste best gedaan om de brokstukken bij elkaar te zoeken en weer in de doosjes te doen waar ze hoorden. Maar ja, er zouden nu toch kinderen zijn die in deze Sinterklaasperiode een gebroken chocoladeletter in hun schoen gaan krijgen. Dat is niet anders.Of misschien toch wel. Gisteren vertelde ik het verhaal van de gebroken chocoladeletters tijdens het bezoek in een winkelcentrum aan de kinderen die daar naar toe gekomen waren En toen kwamen er een heleboel kinderen naar me toe om te vertellen dat ze in winkels bij hen in de buurt nog hele chocoladeletters hadden zien liggen. Die kon de Sint toch ook kopen? Daar hadden ze gelijk in. Vanochtend is Sinterklaas daarom in Grootebroek samen met elf pieten naar de winkels gegaan om alle chocoladeletters te kopen die we konden vinden. Maar dat zul je net zien: toen we vlakbij mijn paleis waren aangekomen, moesten we over een brug die door de regen een beetje glad was geworden. En omdat de zwartepieten haast hadden, keken ze niet goed uit. Dus gingen ze met chocoladeletters en al tegen de grond. Wéér de helft kapot. De Sint wordt er moedeloos van. Maar we hebben nu in ieder geval toch wat van die kapotte letters kunnen vervangen.Vanmiddag hadden we daar trouwens weinig tijd voor. We moesten namelijk met zijn allen de geweldige stapel post beantwoorden die de kinderen gisteren hadden ingeleverd bij het winkelcentrum. Dat was een enorme klus. Gelukkig hadden bijna alle kinderen eraan gedacht om hun adres op hun brief te schrijven.

En zo ziet Sint eruit

Zaterdag 24 november: heel veel bezoek in mijn Werkpaleis!

Wat een heerlijke dag! In het speciale paleis van de Sint, dat dit jaar is opgetrokken in Grootebroek, vandaag gesprekken met de journalist van de krant. Een bezoek gebracht aan een winkelcentrum waar vele kinderen, maar ook hun ouders, kwamen in grote getale bij mij op bezoek er waren sommige kinderen die wilden weten of ze de Sint mochten helpen als zwartepiet. Ik heb beloofd daar voor volgend jaar over na te denken. Want je moet niet vergeten dat er altijd al 500 zwartepieten meekomen met de stoomboot! En die willen natuurlijk ook graag meehelpen!De kinderen vroegen me van alles. De meest gehoorde vraag was hoe oud ik nu eigenlijk ben. Maar zoals altijd moest ik daar het antwoord op schuldig blijven: ik ben in de loop der eeuwen de tel kwijtgeraakt. Andere kinderen wilden weten hoe het toch kan dat Sinterklaas op één middag tegelijkertijd in Amsterdam, Zaltbommel en Groningen kan zijn. Maar ja, dat is het mysterie van de Sint! Ik heb genoten.

Vrijdag 23 november: een ochtendje vrij en veel brieven beantwoorden!

Natuurlijk heeft de Sint in de Sinterklaasperiode nooit een vrij weekend. Al die schoenen moeten vol, dat spreekt vanzelf. En daken zijn er om op te rijden, nietwaar. Als je een goedheiligman bent, tenminste.
Maar soms neem ik wel eens een ochtendje vrij. Na een inspannende nacht over hoge puntdaken en nog hogere flats, wil je wel eens wat tijd voor jezelf. Gelukkig heeft een man van mijn leeftijd weinig slaap nodig. Dus kon ik mezelf na een snel slaapje de ochtend vrijaf geven. De pieten zorgden er verder wel voor dat de cadeautjes ingepakt raakten en dat alles klaar is voor ons rondje van vanavond en vannacht.Het werd nog maar net licht toen ik met Amerigo aankwam op de Veluwe. De bossen waren prachtig: van het weer trokken wij ons niets aan, het was doodstil op deze vroege zaterdagmorgen. Mijn trouwe schimmel hief briesend zijn hoofd. Allebei genoten we van het Nederlandse winterklimaat, dat zo heel anders is dan wij in Spanje gewend zijn.Zoveel rust, zoveel stilte, zoveel prachtige natuur: mijn oude hart vond het heerlijk. Even afstand nemen is soms nodig om alles weer aan te kunnen. Ik wist dat ik me weer volledig zou kunnen wijden aan mijn taak, want ik ben hier gekomen om kinderen blij en gelukkig te maken. Morgen zal ik vanaf de stichting Sint – Nicolaas en Pieten, in mijn eigen Werkpaleis, weer honderden kinderen kunnen verblijden.In een sukkeldrafje reden we de bospaden af. Amerigo en ik zagen een paar wilde zwijnen en een geschrokken wegrennend hert. Toen we er even niet op verdacht waren, stond er ineens een klein meisje vlak voor ons op het pad, met een eindje achter haar een zeer verbaasde vader. Het meisje keek er niet eens van op dat ze ons daar op de Veluwe tegenkwam. ‘Hallo, Sinterklaas,’ groette ze vriendelijk. Ik heb het lieve kind een handje pepernoten gegeven uit het voorraadje dat ik altijd in een zadeltas van Amerigo heb. Huppelend ging ze naar haar vader toe.Vanmiddag heb ik wel weer heel hard gewerkt. Samen met mijn Schrijfpieten. Zoveel kindjes hadden tijdens de intocht een brief of tekening gegeven. En al die kindjes schrijven we natuurlijk wel een kaartje terug. Dat vinden wij heel belangrijk. Wel heel jammer dat veel kindjes hun naam (en adres!) niet op de tekeningen en brieven hadden gezet. Dan weten wij gewoon niet waar het naar toe moet. Jammer hoor! Maar misschien leveren er wel heel veel kinderen hun brieven en tekeningen morgen in bij mijn Werkpaleis. Met naam en met adres.Vast wel!

Donderdag 22 november: ik hou gewoon van wortels!

Er zijn van die dingen die je als goedbedoelende Sint liever voor je houdt, maar het moet er toch maar eens uit. Ik ben gek op wortelen. Natuurlijk geniet ik van de liedjes die de kinderen voor me zingen en ben ik dol op de tekeningen en brieven die ze Natuurlijk krijgt Amerigo de meeste appels, wortelen en andere groentelekkernijen die de pieten en ik bij kinderschoenen vinden. Maar we moeten wel uitkijken dat de trouwe viervoeter niet overvoerd raakt. Stel je voor dat hij zijn buikje zo rond eet, dat hij boven op het dak zijn evenwicht niet kan houden. Dat kunnen we natuurlijk niet hebben! En dus help ik mijn arme paard soms als we wat veel wortels hebben opgehaald. Dan neem ik een worteltje van hem over. Soms zelfs twee of drie. En Amerigo vindt dat best, hoor! Hij knijpt zijn ogen wel eens hartelijk dicht, als hij ziet hoe ik met smaak zo’n oranje hapje wegwerk. Dus ik doe hem niks te kort.Laten we eerlijk zijn: wortels zijn ook heel gezond. De Sint zou er nooit zo gezond uitzien wanneer hij alleen maar pepernoten, speculaaspoppen, chocoladeletters en marsepein at, nietwaar? Ook zijn wortels bijzonder goed voor je ogen. Paarden en konijnen eten ontzettend veel wortels en je ziet die dieren nooit met een bril. Ikzelf heb ook bijna nooit een bril nodig. Behalve als ik in het Grote Boek lees. Maar dat komt omdat ik mijn eigen handschrift moeilijk kan lezen.Maar het belangrijkste is natuurlijk: wortels zijn zo lekker! Ik zou geen dag zonder kunnen. Dus leg er gerust nog eentje bij je schoen! Dat vindt mijn paard heerlijk.

Woensdag 21 november: Rust / Ontspannen!

Vandaag even een stapje minder en gymmen om het bejaarde lichaam een beetje fit te houden. Met de pieten bezig houden en bijpraten onder het genot van wat heerlijke chocolademelk en een pepernoten taart.

Dinsdag 20 november: Druk, druk, druk!

Voor de Sint was vandaag een topdag. De meeste pieten zijn nog steeds druk met het uitzoeken van de bootlading met cadeautjes en het rangschikken van de enorme stapels snoepgoed.
De sint moet nog een heleboel aanmeldingen inschrijven en plannen, dat is een hele puzzel.
De pieten die niets te doen hebben gaan schoonmaken en opruimen.

Maandag 19: Sint in de filmstudio!

Vandaag is de Sint in Hilversum geweest, bij de televisiemensen. Er waren prachtige opnamen gemaakt van mijn intocht in Kampen en nu hebben een paar van die aardige televisielui aangeboden daar een DVD van te maken. Ik heb ze vriendelijk toegeknikt en zal een van mijn pieten straks eens laten uitzoeken wat een DVD precies is. Je kunt als hoogbejaarde heilige niet alles bijhouden, nietwaar?Bij terugkomst in mijn paleis bleek dat we dit jaar te maken hebben met een fikse tegenvaller. Op weg van Spanje naar Nederland waren we in de stoomboot overvallen door een stevige storm. Nu is Sinterklaas in de loop der jaren natuurlijk wel wat gewent, en ik mag wel zeggen dat ik stevige zeebenen heb. Maar dat geldt niet voor alle pieten. Vooral sommige van de jongere pieten waren akelig zeeziek geworden. Twintig van hen zijn er nog altijd zo beroerd aan toe, dat ze een paar dagen het bed moeten houden. Dat gaat natuurlijk niet in mijn paleis, dat tot de nok is volgestouwd met cadeautjes en snoepgoed. Gelukkig bleken de aardige mensen van de stichting Sint-Nicolaas en Pieten een paar slaapplaatsen over te hebben, waar de ongelukkige pieten terechtkunnen.Als ze weer beter zijn, hebben we in het paleis genoeg werk voor deze pieten. Tijdens de storm is namelijk ook een hele stapel chocoladeletters omgevallen. Daardoor zullen sommige kinderen, en hun ouders natuurlijk, dit jaar misschien een kapotte chocoladeletter in hun schoen krijgen. Het is niet anders. Maar kop op, zo’n letter komt toch altijd in stukjes in je buik aan. Maar voorlopig zijn de pieten nog uit alle macht bezig om de stukjes van de kapotte chocoladeletters bij elkaar te zoeken. Dat is nog een heel gepuzzel. Gelukkig hebben ze er wel plezier in.

Zondag 18 november: De stoomboot is uitgeladen!

Het is bijna zover. De pieten zijn er dag en nacht mee bezig geweest, maar nu is de stoomboot dan toch bijna uitgeladen. Wat een werk is dat toch ieder jaar! Het lijkt of er geen einde aan komt Keer op keer lopen de pieten in een lange rij over de loopplank met hun armen vol pakjes. Heel af en toe valt er eentje in het water. Niet te vaak natuurlijk, want de pieten zijn wel wat gewend. De hele zomer oefenen ze in Spanje op de evenwichtsbalk, zodat ze zonder gevaar naast mij over de gladste randjes van de soms spiegelgladde daken kunnen rennen. Zelf ben ik nooit bang dat ik uitglijd, daarboven op de Nederlandse daken. Zendmasten en schotelantennes ontwijk ik makkelijk, en ik stuur Amerigo met vaste hand van schoorsteen naar schoorsteen. Mijn trouwe schimmel is altijd vast ter been. Geen wonder, want de pieten oefenen bij mijn Spaanse kasteel zelfs met hem op een glazen dak. Dat is zo spiegelglad dat normale mensen en dieren er zonder meer vanaf zouden glijden. Maar niet Amerigo. Samen met mijn pieten beklimt hij het glazen dak alsof het een heuveltje is. Hij aarzelt nooit en kan als het moet ook sneeuw en ijzel aan Als we in het warme Spanje de voorraden snoepgoed en cadeautjes weer op peil brengen, begin ik al te dromen van Nederland. Er zijn weinig dingen die ik liever doe dan over de daken rijden om snoep en pakjes uit te delen aan lieve kinderen. Daar moeten we dan natuurlijk voor trainen, dat spreekt vanzelf.
Als ik mijn pieten lachend en grappen makend met stapels pakjes van de boot af zie komen, schiet ik vanzelf in de lach. Die jongens en meisjes vinden het al net zo leuk als ik om de Nederlandse kinderen te verwennen. Gelukkig maar!

Zaterdag 17 november: intocht in Kampen!

Wat is het toch heerlijk om weer in Nederland te zijn! Vadaag kwamen we met de stoomboot aan in Kampen. De ontvangst was er geweldig. Overal stonden zingende kinderen en ik kreeg tientallen tekeningen.De pieten deelden handenvol pepernoten, taai-taai en snoepgoed uit. Op de rug van mijn trouwe Amerigo bezochten wij Kampen, terwijl de camera’s van de televisie me overal volgden.Natuurlijk ben ik nog diezelfde avond met twee pieten de daken op gegaan. Overal waar kinderen hun schoen gezet hadden, heb ik een bezoek gebracht. Tekeningen, verlanglijstjes, brieven en soms wat wortels of appels voor Amerigo: de kinderen hadden van alles voor me klaargelegd bij hun schoenen. Er werd ook weer flink gezongen bij de schoorsteen of de centrale verwarming. Dat hoor ik graag.

Nog vier nachtjes slapen

Nog vier nachten en dan zullen wij voet aan wal zetten in Nederland en dan kan het grote kinderfeest beginnen. Ik heb begrepen dat de N.P.S. morgen al gaat beginnen met de voorbereidingen, de kabels en de opstellingen van de camera’s enz. enz. voor mijn intocht in Kampen. Maar eerst moet ik de uitgelaten pieten in het gareel zien te krijgen. De pieten zijn een beetje uitgelaten doordat zij via internet de feesten van twee dagen geleden hebben gezien en lopen nu de hele dag te zingen en lopen achter elkaar aan. Het schijnt iets met carnaval te maken te hebben. Wel gezellig, maar de pieten moeten ook goed uitgerust zijn als we in Nederland zijn, want wij zullen dit jaar kort in Nederland zijn, slechts twee en een halve week. Het is dus een hele organisatie voor onze Plan Piet, het gaat hem vast wel lukken.
Ik heb wel vernomen dat het weer zaterdag erg slecht zou kunnen zijn, dus ik hoop maar dat de kindertjes zich goed aankleden, want als zij na de intocht allemaal ziek worden, nee daar moet ik toch niet aan denken. Laten we maar hopen dat het allemaal meevalt.
Nou tot de volgende keer maar weer.
Sint - Nicolaas

Storm

Gisteren, vannacht en vanmorgen hele zware storm gehad.
Vanmiddag is het eindelijk weer een beetje rustiger op zee geworden, vele pieten zijn door al het zware werk die de storm met zich mee bracht best wel vermoeit geworden.
De schade aan de boot is beperkt gebleven tot een paar kleine dingetjes, wel is in het ruim van de boot een beste chaos, vele cadeaus zijn omgevallen omdat de pieten ze niet goed vast hadden gezet. Dit geld ook voor de chocolade letters, ik ben zeer benieuwd hoe groot de schade word. De pieten zijn al weer druk bezig om de cadeaus weer netjes op te stapelen en te controleren of alles nog wel heel is, als dit zo is dan word alles weer goed vast gezet. Wanneer de cadeaus weer goed vast staan gaan de pieten bij de chocolade letters kijken hoe groot de schade daar is geworden. Wel lief dagboek ik ben ook wel best moe geworden van de storm, ik denk dat ik nu maar even ga uitrusten of misschien wel lekker slapen.
Nou tot de volgende keer maar weer.
Sint – Nicolaas.

Eindelijk weer schrijven

Eindelijk weer even schrijven, het gaat met mijn schouder redelijk goed. Wel moet ik er mee rusten en oefenen. Dus doe ik dat met mijn lap top op schoot, dan ligt mijn arm rustig en kan ik ook oefenen met b.v. schrijven, of zou dat niet helemaal de bedoeling zijn. Nou ja ik ben nu toch even bezig. Ik zal niet meteen te veel gaan schrijven, ik voel mijn schouder nu al. Ik maak mij op dit moment toch wel een beetje zorgen, het stormt ontzettend op zee, al hoe wel wij wel wat gewent zijn de laatste jaren, maak ik mij toch wel zorgen niet zo zeer over de boot. Nee meer over de geschenken en chocoladeletters, zullen ze wel goed vast staan? Normaal gesproken controleer ik alles wanneer wij aan boord gaan, maar ja ik werd toen geopereerd, en de pieten hebben alles geregeld. Ik ga er dan ook maar van uit dat alles goed gaat. Ik stop nu met schrijven want het gaat nu echt spoken op zee en ik wil de pieten niet alleen laten, zal ze even bijstaan als dat nodig mocht zijn..
Nou tot de volgende keer maar weer.
Sint – Nicolaas